Fobia społeczna przejawia się w postaci znacznej obawy przed znalezieniem się w centrum uwagi innych ludzi lub obawy przed zachowaniem się w taki sposób, który spowoduje poczucie kompromitacji, zawstydzenia i zakłopotania. Fobie pojawiają się zazwyczaj w takich sytuacjach jak : wchodzenie do małych grup i przebywanie w nich na przykład przebywanie w klasie, na przyjęciach, na spotkaniach firmowych, przemawianie, wygłaszanie poglądów lub spotykanie znanych osób w miejscach publicznych, jedzenie przy wspólnym stole z nieznanymi lub mało znanymi osobami. Gdy osoba jest już w takiej sytuacji ( a czasami powoduje to nawet sama myśl o tym, że mogłaby się w niej znaleźć) występują różne objawy fizjologiczne i zaburzenia somatyczne.

Najczęściej pojawiają się blednięcia lub zaczerwienienia twarzy, szyi i całego dekoltu; drżenie rąk, dygotanie całego ciała lub zastygnięcie w bezruchu; trudności w wypowiedzeniu jakichś słów czy podtrzymaniu rozmowy; lęk przed zwymiotowaniem albo nagła potrzeba oddania moczu lub stolca bądź obawa przed tym. Te zewnętrzne oznaki przeżywanych emocji powodują dodatkowo narastanie obawy przed ich dostrzeżeniem przez innych ludzi i w konsekwencji doświadczaniem wstydu i upokorzenia. W skrajnym nasileniu fobia społeczna może doprowadzić osobę do znacznej izolacji i braku jakichkolwiek kontaktów społecznych. Problemy te najczęściej pojawiają się w okresie późnej adolescencji i wczesnej dorosłości, czyli między 15 – a 15 rokiem życia, zwłaszcza u mężczyzn natomiast między 30 a 40 rokiem u kobiet. Fobia społeczna jest zaburzeniem, które współwystępuje z innymi problemami natury społecznej, na przykład osobowością unikającą. W badaniach klinicznych stwierdzono, że w ponad 90% przypadków zespół ten poprzedza wieloletnie występowanie depresji i odwrotnie, cierpienie na fobię społeczną zwiększa ryzyko wystąpienia depresji.

Źródło: Lidia Cierpiałkowska „Psychopatologia”