Intensywna Krótkoterminowa Psychoterapia Dynamiczna (ISTDP) to nurt psychoterapii, rozwijający się od lat 60-tych ubiegłego wieku w Kanadzie, USA i krajach Europy Zachodniej, a od 2008 roku również w Polsce. Geneza ISTDP ma swój początek z braku satysfakcji z efektów i czasu trwania terapii psychoanalitycznej oraz potrzeby zbadania i zrozumienia jakie interwencje, narzędzia terapeutyczne używane w relacji terapeutycznej przynoszą realną, możliwą do oceny zmianę u pacjenta. Twórca tego podejścia Habib Davanloo, w oparciu o precyzyjną obserwację nagrań sesji terapeutycznych stworzył nowatorską metodę terapii pozwalającą na osiągniecie głębokich i trwałych zmian wewnątrzpsychicznych w stosunkowo krótkim czasie. Teoretyczne podstawy ISTDP oparte są na założeniach psychoanalitycznych oraz teorii przywiązania Johna Bowlby’ego, opartych również na współczesnej wiedzy neurobiologicznej.

ISTDP to terapia ustrukturalizowana. Każda reakcja pacjenta jest podstawą stosowania określonego typu interwencji, której efekty możemy od razu zweryfikować.

Terapia jest:

intensywna – uwaga pacjenta jest natychmiast koncentrowana na problemie,

krótkoterminowa – cały proces trwa najkrócej, jak to jest możliwe dla konkretnego pacjenta. Rozpoczyna się trwającą od 2 do 3 godzin „sesją próbną”, podczas której terapeuta dokonuje psychodiagnozy – ocenia poziom utknięć pacjenta, i naturę tych trudności (problem), a także, wspólnie z pacjentem, uzgadnia cel i zadanie terapeutyczne, które przed nimi stoi.
Po tym spotkaniu obie strony decydują o podjęciu terapii. Spotkania trwają 90 minut i odbywają się co dwa tygodnie. 

dynamiczna – koncentrujemy się na rozumieniu i rozwiązywaniu wewnętrznego konfliktu pacjenta.

ISTDP zakłada aktywną rolę zarówno terapeuty jak i pacjenta. Pierwszym celem jest zatem wypracowanie świadomego i nieświadomego przymierza roboczego. Terapeuta używając techniki konfrontacji, identyfikacji, klaryfikacji (KIK) pracuje z tzw. obronami frontowymi (pasywność, uległość, mówienie ogólnikami, unikanie kontaktu wzrokowego itp.). Pacjent ma szansę wyraźnie zobaczyć autodestrukcyjny efekt unikania bliskości z terapeutą, a to pozwala mu porzucać dla własnego dobra stosowane wcześniej obrony. Terapeuta patrzy na pacjenta przez pryzmat tzw. trójkąta osób i trójkąta konfliktu (Malan 1979). 

Reakcje pacjenta (uczucie/impuls, lęk, obrona) reprezentują wierzchołki trójkąta konfliktu. Sprawdzamy je zawsze na bazie konkretnej sytuacji dotyczącej relacji z terapeutą w czasie sesji, relacji z obecnego życia pacjenta, bądź relacji z ważnymi osobami w przeszłości (trójkąt osób). W ten sposób pomagamy pacjentowi zrozumieć jego obecne reakcje i powiązać je z unikalną historią jego dzieciństwa. Doświadczenie przez pacjenta zablokowanych emocji i tęsknot z wczesnych relacji otwiera go na świadome przeżywanie uczuć i pragnień w aktualnych sytuacjach interpersonalnych. Istotne znaczenie dla przebiegu procesu terapeutycznego ma precyzyjna diagnoza charakterystycznego dla pacjenta wzorca rozprzestrzeniania lęku oraz pomoc pacjentowi w przywróceniu jego zdrowej regulacji. Ciągłe monitorowanie poziomu lęku pozwala uniknąć zbyt pochopnych interwencji, które mogłyby skutkować jego niekontrolowanym wzrostem i zablokowaniem procesu terapeutycznego. Rzeczywisty, pełny dostęp do uczuć i zdrowe regulowanie lęku wiążą się z ich doświadczaniem na poziomie fizycznym, dlatego też terapeuta stale kieruje swoją i pacjenta uwagę na reakcje mobilizowane w ciele. 

Wszystkie sesje są nagrywane na wideo, co pozwala na precyzyjne superwizowanie terapii, znacznie podnosi efektywność procesu terapeutycznego pacjenta oraz procesu szkolenia psychoterapeutów pracujących w tym podejściu. 

Efektem udanej terapii jest: 

• • rozumienie przez pacjenta procesów, które uruchamia,
  • umiejętność patrzenia na swoje reakcje w kategoriach trójkąta konfliktu (uczucie/lęk/obrona),
  • zdolność pacjenta do monitorowania swojego lęku i regulowania go w zdrowy sposób,
  • świadoma rezygnacja z obron, możliwie pełne doświadczanie swoich pragnień i uczuć oraz umiejętność wyrażania ich (jeżeli pacjent tego chce) w konstruktywny sposób.

Skuteczność ISTDP dokumentują liczne badania naukowe. Metoda może być z powodzeniem stosowana w przypadku większości problemów, w których wskazane jest leczenie psychoterapią.

Dla kogo ISTDP?

• dla osób, które z różnych powodów nie mogą skorzystać z dłuższej terapii,
• dla cierpiących na zaburzenia psychosomatyczne,
• dla osób z silnymi objawami utrudniającymi codzienne funkcjonowanie,
• dla zmagających się z symptomami lękowymi i lękowo-depresyjnymi,
• dla cierpiących na nawracającą depresję,
• dla osób z zaburzeniami adaptacyjnymi,
• dla tych, którzy są zmotywowani do zmiany,
• dla osób cierpiących na zaburzenia osobowości,
• dla wszystkich, którzy chcą terapii maksymalnie intensywnej i krótkiej.

W naszym gabinecie terapię ISTDP prowadzi Katarzyna Troć.